Hatıra

bu hayatta canını çok acıtan,

ama geçmeyen bir şey var mı?

bir 'ömür' geçiyor...

gözünün yaşına bakmadan, paramparça ediyor yüreği...

ne günler görmüşüz be!

ne zorluklarla mücadele etmişiz...

'insan' göründüğü müdür sanıyorsun?

içindekiler ne olacak?

-anlat, biraz içini dök; rahatlarsın. öyle mi?

bırak içimde kalsın, yüreğimin yangınları...

anlatınca bir faydasını görmedim bu yaşıma dek.
-sonra ne oldu?
uzun bir müddet sustum.

bu sefer de çok 'ketumsun' dediler.
anlamadıkları bir şey vardı:

bazı acılar, içinde saklanmalı.

hayatın en büyük detayları, bu acılarda gizlidir.

toz pembe hayallerle yaşamak mı?

zifiri karanlığa, renkten mi bahsediyorsun?
sana bir sır vereyim...

bir hatıra, her düşündüğünde seni ağlatıyorsa;

ya çok büyük bir pişmanlığın vardır,

ya da hatıralarının sahibi topraktadır...
ve şunu unutma!

insan, bu hayatta hatıralarla yaşar,

ya da hatıraların acısıyla...

vesselam...


                                                                                                                    Ömür Topaloğlu
                                                                                                                    Derde Deva Muhteva

                                                                                                                    (Bir İki Cümle)

01.01.1958 ~ 04.01.2014 

Rahat uyu, Baba...

An

hani derler ya,

heves mi kaldı?

insanın son çaresidir hayal kurmak...

kendi dünyasından uzaklaşmak...

hayal dünyan, bir nebze olsun umut ışığı olur.

artık; o ışık da sönüyor...

ee ne kaldı geriye arkadaş?

gerçek anlamda mutluluk, bu kadar zor muydu?

artık ne gelirse gelsin, uğraşasım gelmiyor.

mutlu olacaksam bile, şüpheye düşüyorum.

iyi bir şey yaşamaktan korkar olmuşum.

böyle yaşamayı kabullendim üstelik, her konuda.

ne yapayım, olacağına varır diyorum.

sanırım, bu bendeki hayat yorgunluğu.

neyi zamanında elde edebildik ki,

iyi bir şey yaşayınca şaşırmayalım?
hangi istediğimiz, istediğimiz 'an' oluverdi ki,

hayallerimizden soğumayalım?

sevdiklerimizle ne kadar anı biriktirebildik ki,

geçmişe özlem duymayalım?

velhâsıl kelam...
hangi duyguyu tam manasıyla yaşadık ki,

bu denli yarım kalmayalım?

hayat dediğin bir 'an'dır.

kimileri şu'an'

kimileri yarım kal'an'

                                    Ömür Topaloğlu

                                    Derde Deva Muhteva
                                    (Bir İki Cümle)                                    

 

Öğretmen

düşünüyorum bazen.

her şey için mücadelem neden?

mutlu olmak zorunda mıyım?

bu dünyaya mutlu olmaya gelmediğini kabullendiğinde,

hafiften mutlu olmaya başlıyorsun.

"hafiften" ama...

bazı şeyleri kabul etmek zorundayım.

etmesem ne olacak?

dünya, bir düzende devam ediyor.

etmese ne olacak?

kurtarıcısı mıyım ben dünyanın?

bu zamana dek;
sırtımdaki dertlerdi kamburumun nedeni.

anladım ki, kurtulmak zorundayım.

ben de küçük şeylerden mutlu olabilirdim.

ama o kadar pisliğin içinden,

o küçük şeyleri bulup çıkarmaya ne hevesim vardı, 

ne de gücüm...

şimdi dönüp arkama bakıyorum...

her geçen günüm; bir öğretmen...

ama en sevmediğim dersin, en sevmediğim öğretmeni.

anlayana elbette...

hocayı sevmesem de; o derse katılmak zorundayım.
yoklaması var, sınavı var.

üstesinden gelemezsem, bir sene daha...

velhâsıl kelam...

hayat öyle bir şey ki;

sustuğumda konuşmadım diye pişman ediyor,

konuştuğumda susmadım diye kahrediyor...

bu ikisinin arasındaki dengeyi sağlayana dek;
bir bakmışım ki "ömür" bitmiş...

anlayana elbette...

            
                                                                    Ömür Topaloğlu

                                                                    Derde Deva Muhteva

                                                                    (Bir İki Cümle)