Değiştiren Acı

bu dünyada iki tür acı vardır:

"can yakan acı."

"değiştiren acı."

"can yakan acıyı" kolay unutursun.

elin yanar örneğin...

iki gün sonra hatırına bile gelmez.

ama "değiştiren acı" bambaşkadır.

önce kabullenmesi zor gelir,

sonra alışması...

alıştıktan sonrası daha vâhim.

değişmeye başladığın an,

o andır işte...

eskisi gibi olamadığın;

aklına her geldiğinde hüzne kapıldığın an,

o andır işte...

acı, seni değiştirmeye başladığını gördüğünde;

daha da üstüne gelir.

korkulacak bir şey yok.

seni bu hayatta daha nelerin değiştireceğini bilsen;

acıya şimdiden boynunu bükersin, vesselam...

                                                                            Ömür Topaloğlu

                                                                            İç Muhakemelerim

                                                                            (Bir İki Cümle)

Sınav

bir şeyi yaşamadan "büyük" konuşmamalı.

insanın en büyük sınavı; kendisiyle olan mücadelesidir.

ya yaşadıklarından dersini alır,

kendine çeki düzen verirsin;

ya da nasibine boyun eğersin.

ancak şunu unutma;

hayat bu iki durum arasında,

düşünmeye fırsat vermeyecek kadar kısa...

                                                                                Ömür Topaloğlu

                                                            Hayat için naçizane tavsiyeler

Acı

ne zormuş; güçlü kalabilmek.
hüzünlerim etrafımı sarmışken...
"içim acıyor" diyememek ne zormuş...
oysaki; en acı tecrübelerime bile şükrediyorum.
zira, acının bana öğrettiğini;
hiç kimseden öğrenemedim.
büyük imtihanları, büyük acılarla kazandım.
ama...
çok yoruldum.
ve yorgunluğum;
giderek keskin bir hâle bürünüyor.
en çok korktuğum ise;
umudumun tükenmesi.
tükenen onca şeye rağmen...

                                                                        Ömür Topaloğlu
                                                                        İç Muhakemelerim
                                                                        (Bir İki Cümle)

Yük

zaman geçiyor...
eskisi gibi kalmıyor hiçbir şey...
derinlere dalıyorum bazen.

"yaşlanıyoruz be."

saçlarıma beyazlar düşmeye başladı.

ben kendimi bildim bileli;

her şeye yetmeye çalışıyorum.

ama artık bünyem kaldırmıyor.

bir şey hep eksik kalacakmış gibi...

ne yapalım "sağlık olsun" deyip avutuyorum kendimi.

koskoca bir ömür, bir anlık...

o ana neleri sığdırabilirsen.

kıymetini anlamak için bile geç kaldım.

hayatım boyunca kendime en çok kızdığım konu;

bütün yükü omuzlarıma yüklemiş olmam.

şimdi anlıyorum, bu yük bana çok fazlaymış.

ve en kötüsü; bu yükü şuan hafifletsem bile,

yeterince yorgun düştüm.

yani; toparlanmak da öyle kolay değil...

                                                                        Ömür Topaloğlu
                                                                        İç Muhakemelerim

                                                                        (Bir İki Cümle)