her insan kendi bilir çektiği acının boyutunu.
ve yaşamdaki anlamın yok oluşunu.
bu yok oluş, belki bir insanla yaşanır;
belki de bir an ile...
benim için her geçen gün;
boyutunu bilemediğim bir acı,
ve anlamını bilemediğim bir yok oluş hâline mi geldi?
tutunabildiğim şeylerin sayısı gitgide azalıyor.
bu elbette benim için alışılması zor bir durum.
ama ben yalnızlıktan tedirgin olan biri asla olmadım.
bana bir şey öğreten her şeye saygım var.
yeryüzünde alışılmayacak bir şey olduğunu düşünmüyorum.
o yüzden; olanı yaşamak lazım.
güzel temenniler, yerini bulmasa bile;
her seferinde bir ders çıkartmak lazım.
en kötüsü olsa bile;
elbet bir öğüt bırakır bize giderken...
onunla yol alırız.
yansa da en derinden canımız...
bu zamana dek alıştık;
buna da alışırız...
Ömür Topaloğlu
(İç Muhakemelerim)
Bir İki Cümle
