-Umut var mı küçük adam?
Var, üstadım.
Neden olmasın ki?
Yaşadığım her gün için,
Aldığım her nefes için.
Elbette umut var...
Çünkü umudum kalmadığında,
Hiçbir şeyim kalmamış gibi hissediyorum.
Şu yaşadığım günlere bakıyorum.
Bazen yataktan çıkmak istemiyorum.
Bazen eve sığamıyorum.
Yoksa gerçek olduğunu düşündüğüm şey bir rüya mı?
Ya da rüya olduğunu düşündüğüm şey gerçeğin ta kendisi mi?
-Neler görüyorsun küçük adam,
-Neler hissediyorsun bu hayatta?
Cevap veremiyorum, üstadım.
Hevesim gitgide tükeniyor sanki.
Eskisi gibi değil hiçbir şey.
Yaşadıklarım bana çok şey öğretiyor.
Geriye getirmek istediğim hatıralarım var:
Bazen küçük bir not defterine attığım tarihler beni duygulandırıyor.
Bazen bir fotoğraf,
Bazen dinlediğim bir şarkı,
Bazen deniz kenarı...
Beni boşluğun içerisine çekiyor.
Gözlerim dalıp gidiyor öyle...
Zaman çok kötü bir mefhum.
Acımasız,
Vahşi,
Duygusuz...
Her şeyi unuttuğumu sanıyorum.
Halbuki kafamın içinde dönüp duruyorlar.
İnsan bu hayatta anılardan ibaret.
Ben şuna eminim,
En çok anılarımı özlüyorum,
Anılarımda nasıl hissettiğimi...
Şimdi anladın mı neden durup dururken ağladığımı?
Belli bir yaştan sonra hayat dediğimiz,
Tümüyle bir tutunma çabasıymış.
Ne kadar üzücü bir durum.
Kabullenmek zorundayım.
Yaş da ilerliyor...
Sokakta top oynayan çocuk değiliz artık...
Yaşlandım diyorum durup dururken.
Beni bu kadar yoran şeyin nedeni nedir ki üstadım?
Sanki en güzel günlerim eskide kalmış.
Daha böyle güzellikler göremeyecekmişim gibi...
İnsanlar beni çok yoruyor.
İnsanların;
Yükleri,
Stresleri,
Gerçek olmayışları...
Yoruldum be üstadım...
Gel de çık şimdi işin içinden.
Ama bunca şeye rağmen;
Yine de mucizelere inanıyorum salak gibi.
Elbet bir gün diyorum.
Belki bir gün diyorum.
Hayırlısı diyorum.
Nasibim de varsa yaşarım diyorum.
Ulan ne olacaksa olsun artık be!
İnan üstadım, isyan etmek istemiyorum ama,
Bıktım...
Önümü görmek istiyorum artık.
Korkuyorum.
Belki de mutlu olmayı hak etmiyorum.
Olabilir.
Şaşırmam buna.
Kim bilir daha neler göreceğim, beyhude ömrümde.
Ama tekrar söylüyorum.
Gerçekten çok yoruldum üstadım.
Selametle...
Üstadın son sözü:
Üzülme be, küçük adam...
Hayat her şeye rağmen yaşamaya değer.
Umudunu kaybetme.
Seni ayakta tutan şey hayallerin çünkü...
Vesselam...
@Topalogluomur
(01.01.1958-04.01.2014)
Mehmet Topaloğlu anısına...
Nur içinde yat Baba...
