Oldukça zorlanıyorum şu aralar,
Her şeyde.
Yürümekte zorlanıyorum, mesela...
Ayaklarım beni götürmek istemiyor,
Gitmek istediğim yerlere...
İki kelimeyi bir araya getirmekte zorlanıyorum.
Dilim söylemek istemiyor içimdekileri...
Bir şeyleri hissetmekte zorlanıyorum,
Kalbim müsaade etmiyor, anlamsız duygulara...
Ben mi anlatamıyorum acaba diyorum?
Yoksa etrafımdakiler mi çok duygusuz?
Zamanımın neresindeyim?
Hangi dakikada takılı kaldım?
Nereye götürmek istiyor beni bu saniyeler?
Sürükleniyorum...
Karar veremiyorum.
Beceriksizin tekiyim, biliyorum.
Yalnızca merak ediyorum...
Hangi boşluk burası?
Yüreğim neden böyle sıkışık?
Neden uykularım benimle alay ediyor?
Saçma sapan düşünceler benden ne istiyor?
Nasıl her şeye kendimden pay biçiyorum?
Aptal mıyım ben?
Sanırım, evet.
Bu düşüncelerden kurtulmaya çalışırken bile,
Yoruluyorum...
İnsanlara bakıyorum.
Çok mutlu gözüküyorlar.
Neden bu kadar mutlusunuz?
Sonra kendime bakıyorum.
Bitiğim resmen...
Tat alamıyorum hiçbir şeyden.
Peki ya,
Bir dakika içerisindeki duygu değişimlerim?
Yok yok...
Düpedüz delirdim ben.
Uyumayı özledim.
Deli gibi uykum var.
Bak yine deli dedim!
Uykuya bile doğru düzgün karışamıyorum,
Eskisi gibi...
Yolunda gitmiyor rüyalarım...
Sadece rüyalarım mı,
Yolunda gitmeyen?
Hayır!
Hayatım yolunda gitmiyor.
Hayallerim yolunda gitmiyor.
Gidemiyor...
Gitmek istemiyor...
Hangisini seviyorsun?
Hatta;
Yol da bile değiller.
Alkolü fazla kaçırmışlar.
Şarampol falan yani...
Ne diyebilirim ki?
Geçenlerde şöyle bir şey okumuştum:
Onunla avutuyorum bu ara kendimi.
Dua üç harf kadar küçük,
İçine dünyaları sığdırabilecek kadar da büyüktür.
Ben "Amin" der susarım.
Duam belli.
Duyan belli...
Öyle işte...
@Topalogluomur
