Bazen bir iç sıkıntısı geliyor bana.
Ama böyle gitmek bilmiyor.
Sanki tek yön -geliş biletini almış.
Hiç dönmek istemiyormuş gibi.
Aynı yeri oydukça oyuyor.
Yoruldukça yoruluyorum.
Düşünüyorum...
Neden bu iç sıkıntılarım?
Cevap bulamıyorum.
Bu hiç adil değil.
Çaresizlik kapanına kısılmak gibi.
Çıkmak istiyorum artık.
Kurtulmak istiyorum...
Elimden bir şey gelmiyor.
İçten gülüşlerimi özledim.
Mutlu olduğum insanların yanımda kalmasını.
Sırtımdan vurulmaktan yoruldum.
Güvenimin alt üst olmasından.
Yalnız kalmaktan...
Yalnızlığa alışmışım artık.
Birine ihtiyacım kalmamış.
Öyle kırılmış hevesim.
Hevesim gözyaşlarını üstüme silmiş.
Gitmek istiyorum buralardan.
Geri dönmemek...
Sevdiklerini üzmeden ölmenin bir yolu var mı?
Ben ölmekten korkmuyorum aslında.
Arkamda kalanlar üzülür diye korkuyorum.
Yılmaz Güney'in dediği gibi:
"Boynu bükük öldüler..."
Tutunamadım hayallerime işte.
Ne yapalım?
Nasipsizlik benimkisi.
Öyle yaptım, böyle yaptım.
Olmadı...
Çok istedim.
Hadi beni geç.
Sevdiklerim mutlu olsun istedim.
Ama olmadı lan işte!
Yüreğim yeter mi?
Peki ya iyi niyetim?
Yetmemiş demek ki.
Belki bir gün diyorum hep.
-Bir gün...
O bir gün geldiğinde gülmeye hevesim kalır mı?
Bilmem ama...
Dualarımdaki gibi olsun isterdim.
Vesselam...
@Topalogluomur
