Kukla

-çünkü herkesle mücadele etmekten bıktım.

herkesin istediği biri gibi davranmak zorundaymışım gibi yaşamaktan,

kendi içimden geleni yaşayamamaktan,
bıktım...

bir kukla gibiyim.

hayat, her gün aynı şekilde yaptığım şeylerden ibaret.

kafamı uzaklaştırabildiğim alanlarım kısıtlı.
ben kısıtlıyım sanki. kısıtlanmışım.

yorgun gözler,

tükenmiş bir vücut,

yarım kalmış umutlarım,

hiç susmayan bir kafa,

ve hiç konuşmayan bir adam...

-neden konuşmuyorsun?

konuşarak hiçbir şeyin değiştiğini görmedim.

herkes, istediği şekliyle seni anlıyor.

özünde seni anlamaya çalışmıyor çünkü.

yoruldum.

hayat böyle bir şey değil, olmamalı.

ne hata yaparsa yapsın,

içinden geldiği gibi yazmalı ve yaşamalı insan.
artık içimden gelmiyor...

-pes mi ediyorsun?

insan, bu hayatta her şeye alışıyor.

zamana bırakarak... (pes edemediği için)

                                                                                                     Ömür Topaloğlu
                                                                                                     Derde Deva Muhteva 
                                                                                                     (Bir İki Cümle)

Saçlarım da Beyazladı

Fakat bu arada,

Çok yıprandığımı da belirtmek isterim.

Gerçekten,

Çok yıprandım...

Bildiğim yolları yürüdüm.

Sabırla...

Karşılaşacağım şeyleri de hissediyordum.

O toprak yolun beni nereye götüreceğini de biliyordum.

Yemyeşil ağaçların efil efil estirdiği rüzgârları da...

Çok bilen, çok üzülüyor...
~

Yaşadıklarımın beni bu denli etkilemesini istemezdim.
Körelmişim...

İçimden gelmiyor artık.

Ya çok iyiyim,

Ya çok kötü...

Hiçbir şeyi orta dozajda yaşayamıyorum.

İçim içime sığmıyor bazen,

Bazen ise oturup ağlıyorum.

Kafamın içinde geçmişin yükleri...
O kadar birikmiş ki,

Yapışmış yakama vicdandan noksan.
~

Nasıl olacak böyle?

İnan, bilmiyorum.

Ama deniyorum,

Her şeye rağmen.

Zaman akıp geçiyor bu arada.

Hangi birine yetişeceğim?

Anlatmaktan da yoruldum.

Anlaşılmamaktan da...

Çok takıntılıyım belki de.

Belki de bıkmış, usanmışım.

Saçlarım da beyazladı.

Öyle uzun uzun anlatamam artık her şeyi...

                                                                                                                          Ömür Topaloğlu

                                                                                                                          Derde Deva Muhteva

                                                                                                                          (Bir İki Cümle)

Alacağın Olsun... (2023)

Alacağın olsun, 2023...
Tüm yıkımları bana yaşattığın için,
Bir türlü kafamı toparlamama izin vermediğin için,
Önümü görmeme müsaade etmediğin için,
Hayallerimi yerle yeksân ettiğin için,
Travmalarımı günden güne büyüttüğün için,
Sevmekten, güvenmekten korkmamı sağladığın için,
Kendime odaklanmamı önlediğin için,
Bölük pörçük mutluluğu bana revâ gördüğün için,
Kötü kalpli insanları hayatıma çektiğin için,
Anlattıklarımla bile anlaşılamadığım için,
Sessizce bir köşe başındaki derinlere dalışlarım için,
İyi bir şeyin sonundaki tedirginliklerim için,
Her şeyi omzuma yük etmemi sağladığın için,
Sorumluluklarımın beni yiyip bitirmesine göz yumduğun için,
Saçımdaki beyazlar için,
Yüzümdeki çizgiler için,
Yarım kalan uykularım için,
Kırılan heveslerim için,
İçime attıklarım için,
Gözyaşlarım için en çok da...
Alacağın olsun, 2023... 

~

her şeye rağmen; gölgelerin üzerimize karanlık gibi çöktüğü günlerde, güneşin doğuşuna şahit olmak istiyorum... (alıntı)

temennim; 2024 yılından değil, hayatımın geri kalanından:

"güzel bir ömür bırak.
yaşanılası bir şey olsun.
belki istediğin bir hayatın olmaz ama;
o da ömrünün alacağı olsun..."

                                                                                                                          Ömür Topaloğlu

                                                                                                                          Derde Deva Muhteva

                                                                                                                          (Bir İki Cümle)

Umudun Son Virajı

Nejat İşler'in dediği gibi,
"Ben bu hayattan çok çabuk sıkılmışım."

Eğer üzgünsen "geçmiştesin."

Kaygılıysan "gelecekte" yaşıyorsun.

Huzurluysan "şu andasın."

Ama ben sürekli kaygılıyım...

Ve kaygılarım bana yaşamayı öğretiyor.

Yaşamayı değil sadece.

Nasıl ayakta duracağımı da öğretiyor.

Ama yoruyor...

Kim ister ki bu anksiyete durumunu?

Ben biraz mecbur kalmışım gibi.

Hatta her gün başka bir şeye mecbur kalıyormuşum gibi.

Umudumun son virajındayım.

Ya bu virajı alacağım,

Ya da şarampol...

Artık kimseye kendimi açıklayasım gelmiyor.

İyi niyetimi görmeyecek kadar körelmiş insanlar...

Hepsinden birer birer uzaklaşıyorum.

Yalnızlık mı, kendi başınalık mı?

Ben kendi başımayım.

Ağaçlar, yaslandığı yöne doğru yıkılırmış.

Yaslandığım ağaç mı?

Ben yalnızca kendime yaslanıyorum.

Sükûnet istiyorum.

Kafamın içinin daha fazla konuşmamasını.

Basit mutluluklar bekliyorum hayattan.

Cam kenarı yolculuk,

Deniz kenarı,

Akşam güneşi,

Demli bir çay muhabbeti...

Şairin dediği gibi:
"Sen çay dökerdin

Ben de içimi..."

                                                                                                        Ömür Topaloğlu
                                                                                                        Derde Deva Muhteva
                                                                                                        (Bir İki Cümle)

Dün Bugün Yarın

Çocukluk arkadaşımlaydım bugün.

Son cümlesi çok etkiledi,
Vedalaşırken...
Şöyle söyledi arkadaşım:

"Mezarlığa bile yalnız başımıza giriyoruz..."

Sarsıldım bir süre...

Eve geldim sonra.
~

Oturdum düşünüyorum...
-Ne yapıyorum ben?

-Ne için bu koşuşturma?

-Herkese bir şeyi ifade etme çabası?
-Kendini anlatmak sürekli?

-Herkesin seni istediği şekle sokması?
Sonuç...
~
Onca çabana rağmen;
Yine zaman kaybı...
Niçin yahu?

Eninde sonunda yalnızsın işte!

Kabullen artık...

Değiştiremiyorsun.

Olmuyor oğlum, olmuyor.

Yaş ilerliyor...

Zamanın da umurunda değilsin!

Hayallerin falan hikâye.

Bırak artık şu yüklerini.
Nefes al biraz oğlum!
~
Bak bakalım aynaya...

Sen, dünkü sen misin?
Seni bugünlere getiren kişi,
Yarın sabah da sen misin?


                                                                                                                    Ömür Topaloğlu
                                                                                                                    Derde Deva Muhteva

                                                                                                                    (Bir İki Cümle)

Kulak Çınlaması

"ne babamızın omzunda ağlayabildik.

ne de annemiz üzülür diye dertleşebildik."
böyle bir alıntı okudum geçenlerde.

bayramın birinci günüydü dün...

babamın mezarını ziyarete gittik.
kulağım çınladı bir süre...

-biri seni anıyor derler bizim oralarda.
şöyle dedim kulağım çınladığında:
"beni iyilikle hatırlayanı Allah da hatırlasın, unutmasın."

beni unutmayan birileri varmış.

orada anladım bir kez daha.

"eksik" kalmışım...
bu çok bariz...

olmamış bir şeyler.

ve bu saatten sonra;

olmayacak gibi de...

anlatamamışım derdimi yani.

ya da anlamamış hiç kimse.

tükenmiş kalmışım bir köşe başında.

dinleyenim olmamış...

sevinci kalmamış yaşanmamış duyguların.

büyüdüğümü anlamışım,

hayatın bir "pamuk şeker" olmadığını.

böyle olması mı gerekirdi?

hani kalbin iyiyse iyi olacaktı her şey?

hikâye...
hayat, pamuk şekerin suya düşmesi gibi...

eriyip gidiyor hayallerin gözlerinin önünde...

öylece bakıyorsun geçip giden zamana...

sahi, nerede o eski bayramlar?

bunca özlem duyduğum şey,
eski bayramlar mı yalnızca?

yoksa bir türlü eskitemediğim anılar mı?

aynadaki çizgili yüzümün nedeni,

kafamdaki kapatamadığım konular mı?
-çııııın...

                                                                                                         Ömür Topaloğlu    

                                                                                                         Derde Deva Muhteva

                                                                                                         (Bir İki Cümle)

Ayna

1 Nisan 2023...

"şaka" gibi geçen bir zaman...
-bugün aynaya baktığımda anladım...
kendi hayatıma geç kalmışım ben,
dünyanın karmaşasından...

ne zor şeymiş bu "yaşamak" dediğim.

insanları tanıdıkça,

uzaklaşmışım her şeyden.

böyle değildim ben.

daha güçlüydüm.

vazgeçmişim artık...

tahammülüm kalmamış yorgunluğa.

kafa kalmamış düşünecek...

"yaşlanmak" böyle bir şey galiba.

-bugün aynaya baktığımda anladım...

eskisi gibi kalmıyor hiçbir şey.
kalmasın da zaten.

bu zamana dek ne faydasını gördüm,

"eskiden" olduğum kişinin?
kendini bulabilmek için;

kendinden bile vazgeçmek gerekir bazen...

yoksa yükün artıyor.

yaş ilerledikçe de taşıyamıyorsun,
dertlerinin yükünü...

beni "ben" yapan her şey,

beni "tüketen" her şeymiş.

meğer en büyük düşmanım, 

buğulu bir aynaymış...

-bugün kendime baktığımda anladım...

                                                                                                          Ömür Topaloğlu

                                                                                                          Derde Deva Muhteva

                                                                                                          (Bir İki Cümle)

Dokuz Yıl

saat gecenin ikisi...

hiç unutmuyorum.

ev çok kalabalık.
babam için gelmişler.

koltukta uyuyordum.

ablam uyandırdı telaşla.

elim ayağıma dolaştı denir ya,

tam manasıyla o.

ambulansı ara diyor ablam...
ambulans?
ablamın yüzüne bakıyorum.

konuşma yok, algım kapanmış.

-efendim abla?

+ömer, ambulansı arasana!

ailem bana ömer der.

en çok da babam bana ömer derdi.

Hz. Ömer'in adaleti sen de olsun oğlum diye.

-abla... ambulans?

+babam nefes alamıyor çabuk olsana ömer!

ahize elimde, boş boş bakıyorum tuşlara.

ablamlar, babamın odasında...

hızlı nefes alıyor çok...

gözleri de yukarı doğru bakıyor.

bir kelime edemiyor...

gözleri melül garibimin...

ablam sesleniyor yine.

+ömer aradın mı?

ben konuşamıyorum.
ablam koşarak yanıma geliyor,

alıyor telefonu eline.

112'yi arıyor...

adresi söylüyor, acele edin lütfen diye bağırıyor!

babamın yanına gidiyorum.

gözlerime bakıyor...

o an anlıyorum, insan gözleriyle ne çok şey anlatabilir...

en kötüsü de ne biliyor musun?
babamın gözlerindeki çaresizliği izlemek...

ne zor şeyler yaşamışız be!

bekliyoruz...

aklımda milyonlarca düşünce var.

toparlamam mümkün değil.

herkes bir şey söylüyor.

ama duymuyorum.

ambulans geliyor, sedyeyle...

babamı sedyeye bindiriyoruz.

sedyenin bir ucunda ben varım.

taşıyorum, garibimi.

her an yıkılabilirim, Allah'ım güç ver.

ambulansa bindiriyoruz.

tam binerken, babam son kez bana bakıyor.
bir daha geri dönemeyeceğim oğlum der gibi...
kulaklarım çınlıyor...

gidiş o gidiş...
velhâsıl kelâm...
~~~

aradan dokuz yıl geçmiş...

dün gibi hatırlıyorum.
ulan ne zor şeyler yaşamışız be!

o günden sonra hiçbir şey eskisi gibi kalmadı.

kalmayacak, bunu da biliyorum.

insan zamanla anlıyor anıların, acıların kıymetini.

ben acılara tutunarak yaşamayı öğrendim.

zor oldu ama öğrendim.

öğrenmeye de devam ediyorum.

yani diyeceğim o ki ey dost;

ölüm sana öğretmesin.

sen öğren, kıymetini...
geç kalma.

anılara, acılara...

vesselâm...


                                                                                                                    Ömür Topaloğlu
                                                                                                                    (Derde Deva Muhteva)
                                                                                                                    Babam için...

04.01.2014 Ruhun şâd olsun, Baba...

Beyhude Ömür

21 Aralık...

en uzun geceydi dün.
açıkçası pek bir farkı yoktu,

diğer zifiri gecelerimden...

ben de bazı geceler,
hep "en uzun" gece olarak kaldı çünkü.

çoğu şeyle mücadele eden biri olarak,

gecelere de meydan okuyorum artık.

nasıl bu hâle gelinir? bilmiyorum... bilsem kesin söylerdim.
~

seneler geçiyor, hayat geçiyor geçmesine de...

insan bazı şeyleri çok geç anlıyor, çok geç idrak ediyor.

bu dünyada her şey değişebiliyor. her şey...

umutların tükenirken, umutların yeşeriyor.

zaman, hiç affetmiyor.

babasızlık da zor. vallahi...

hayaller de uçsuz bucaksız. 

bitmek bilmiyor hayallerim, bitemiyor, her zorluğa rağmen!

detaylar, bazen çok fazla yoruyor.

dünyanın derdi de bitmiyor, bitemiyor, aynı hayallerim gibi...

inanca tutunuyor, insanoğlu, o da olmasa zaten, hâlimiz harap.

hep istenilen, dünyevî şeyler...

ben her zaman söylerim. kalbin güzel olsun. 
gerisi çözülür, bir şekilde.

elbet bir gün çözülür...

ölüm zor, ayrılık kolay. her şeye alışır insan. bu böyle...

pes ettiğin günler olur.

mücadele etmek zorundasın.

nasıl olacak? bir şekilde olacak ama...

ama'lar izin vermez hayallerine.

güzel şeyler bırakmak istiyorum.
~~

tüm beklentim bu, benliğimdeki ömürden.

çünkü ömür; sen içini doldurana dek,

en beyhude şey... 

yoksa; 2023, 2024, 2025...

inan bana, hepsi aynı.

ömür demişti dersin?

ben değil, beyhude olan...


                                                                                                                                       Ömür Topaloğlu

                                                                                                                                       Derde Deva Muhteva

                                                                                                                                       (Bir İki Cümle) 

Hafıza Kaybı

zor be üstad!
vallahi zor...

benim güzel düşünebilmem,

güzel hayaller kurmam...

nasıl olsun ki?

geçmişimle yaşıyorum...
yakama yapışmış anılarım!

bırakmıyor...

kolay mı?

yaşadıklarını unutabilmek,

zorluklarla bezenmiş dünyan,

her geçen gün başka bir şeyle mücadele...

biraz nefes alayım yahu!

sadece biraz!

çok şey istemiyorum ki.

bu dünyada anlaşılmak,

sadece biraz!

üstad, sana bir şey diyeyim mi?
beni artık ağlamak da kesmiyor.
susmak,
yalnız kalmak,

içime kapanmak,

ketum, kapanmış bir hayat...

hiçbiri kesmiyor!

benim bazı şeyleri tümüyle unutmam lazım.

"topyekûn hafıza kaybı..."

başka türlü altından kalkamam,

bu hüzün yığınının...
bu nasıl bir hayat anksiyetesi?

gözünün önüne gelenlerle bir ömür geçer mi?
mümkün değil...

kötüyü düşünmekten,

iyi bir şeye sevinmeyi unutur hâle gelmişim.

nasıl olacak bilmiyorum...

bir şekilde olacak elbette.

ama inan,

nasıl olacak bilmiyorum?

                                                                                                        Ömür Topaloğlu

                                                                                                        Derde Deva Muhteva

                                                                                                        (Bir İki Cümle)